Lieve jij,

Het zal je niet verbazen dat ik een voorstander van self-care ben. En dan bedoel ik niet de vorm van bubbelbaden, nog een stuk taart en je nagels lakken (allemaal heerlijk en zéker doen).

Maar meer de vorm van je innerlijke kind verzorgen. Ik uit dat in een project dat ik met mezelf gestart ben. Romanticizing my life. Het mooier beleven van wat al is. Even zitten met een kop koffie. De tijd nemen om je gedachten en gevoel onder woorden te brengen - in een gesprek of op papier. Nee zeggen tegen een afspraak omdat je even met jezelf wilt zijn en je prikkels verwerken.

Het onderstaande schreef ik gisteren en wil ik ook met jou delen. Het maakte mij namelijk vele kleuren vrolijk-in mijn volwassen versie, maar ook mijn innerlijke kind maakte er een vrolijk hupsje van.

R O M A N T I C I Z I N G M Y L I F E
Ik werd overvallen door hevige melancholie toen ik vandaag door de stad liep en mensen al druk bezig zag met Sint-cadeaus. En ik kwam ook nog een vriendin tegen die net cadeautjes had gekocht voor haar ouders-die hadden hun schoen gezet (wat ik al een fantastisch gegeven op zich vind).
Dan kun je je schouders ophalen en denken: nou ja, dat deed ik vroeger (in mijn geval toen ik nog met vriend samenwas) en nu dus niet meer. Maar het liet me niet los. En ik liep een volgende winkel in en zag daar een ketting die ik eerder bij een meisje had gezien en haar daar uitgebreid over had gecomplimenteerd.
Want zo leuk.
En daar hing 'ie.
In die winkel.
En voordat ik weer in mijn bekende interne dialoog kon belanden over 'niet nodig, maar wel leuk', enzovoort.....
Ik pakte de ketting, rekende hem af en besloot mijn schoen te zetten.

Want ik word hier blij van.
En daarom.
Because it sparks J O Y